Tego wywiadu Szymona Hołowni nie sposób zignorować. Czy nie za wiele w nim sprzeczności? [OPINIA]

Szymon Hołownia udzielił obszernego wywiadu Dominice Wielowieyskiej i Pawłowi Wrońskiemu z

„Gazety Wyborczej”. Ponieważ sondaże są dla Hołowni sprzyjające, nie można było tego wywiadu zignorować, jak można ignorować wywiady np. z Robertem Biedroniem, który jest politycznym bankrutem.

Rozmowa z Hołownią zaczęła się od wytknięcia mu niekonsekwencji w działaniu, ponieważ deklarował, że jego zamiarem jest rozbicie obozu Zjednoczonej Prawicy, a postanowił wyciągnąć trzy posłanki i jednego senatora z opozycji. Ci zaś odeszli ze swoich dotychczasowych środowisk w tak fatalnym stylu, że relacje wewnątrz opozycji uległy znaczącemu pogorszeniu. Hołownia bagatelizuje fakt atmosfery między nim a resztą opozycji i ucieka w tony rzekomej wściekłości tych środowisk, że zrobił to, co zrobił. Ja żadnej wściekłości nie widziałem – raczej zażenowanie, że kolejny mówi o nowej jakości a nie potrafi zrobić nic, czego dotychczas polityka w naszym kraju nie doświadczyła.

Hołownia bagatelizuje również fakt, iż jego parlamentarna czwórka w zasadzie w żadnej sprawie nie ma jednolitego stanowiska oraz to, że Paulina Henning-Kloska w czwartek zapewniała opinię publiczną, że zostaje w Nowoczesnej, a w poniedziałek ogłosiła, że odchodzi. Lider partii swojego imienia i nazwiska (dobrze, że nie PESEL-u) uzasadnia tę tragifarsę „chęcią działania”, która niby miała być blokowana gdzie indziej. Sądzę, że już wkrótce przekona się, że z „chęci działania” jego parlamentarnej czwórki nic nie wynika i nie jest to kwestia wrogiego blokowania ich aspiracji, ale braku elementarnych kompetencji tych ludzi.