Jak bardzo za pomocą podobnych zabiegów historia najnowsza może zostać zmieniona przez partię rządzącą?
Z doświadczenia wiemy, że takie zabiegi są mało skuteczne, gdyż prędzej czy później pamięć odżywa. Poza tym Polska jest na tyle jeszcze wolnym krajem, że pomimo tej polityki kulturalnej i historycznej, można pisać książki i je wydawać, prowadzić badania i cały czas powstają książki, które są zgodne z faktami historycznymi. To wszystko jest. Jednak nie zmienia to faktu, że należy pamiętać co władza ludowa wyprawiła z historią i nic z tego dobrego dla rządzących nie wyszło.
Czy taka polityka historyczna w połączeniu z nieustającą reformą edukacji nie grozi nam tym, że uczniowie, po ukończeniu szkoły ministra Czarnka, staną się „pokoleniem straconym” nie tylko w aspekcie wiedzy i umiejętności, ale też w kwestii edukacji obywatelskiej?
Szkoła jest momentem w życiu, w którym człowiek się socjalizuje. Czasami też działa przeciwko szkole – począwszy od ściągania, a skończywszy na wagarach. W polskiej historii często tak było, że młodzi organizowali się przeciwko szkole – carskiej, nazistowskiej czy komunistycznej. Nigdy nie udało się do końca w młodych stłumić wolnej myśli i potrzeby poszukiwania czegoś nowego. Z natury młodzież zawsze odrzucała propagandę, a należy powiedzieć, że młodzi mają wiele źródeł pozyskiwania wiedzy. Reasumując: nie niepokoję się Czarnkiem.
Wychowanie obywatelskiej to jest inna kwestia, gdyż młodych bardzo trudno jest nauczyć współdziałania, zaangażowania itd., ale są to szerokie procesy społeczne, na które nie mamy wpływu. Natomiast, moim zdaniem, minister Czarnek nie jest najgroźniejszy.
Kto lub co, Pana zdaniem, jest najgroźniejsze dla młodych?
Ta władza z natury jest antydemokratyczna i ma wizję państwa post-PRL-owskiego, scentralizowanego z Kościołem. To jest najgroźniejsze na różnych poziomach, gdyż niszczy więzi społeczne i wypycha z Europy. To wszystko, co jest nazywane populizmem, ale nie minister Czarnek.
Pamiętam, kiedy ministrem edukacji został Roman Giertych i pewnego dnia doszło do dwóch manifestacji, które się spotkały. Jedna to była manifestacja przeciwko ówczesnemu ministrowi oświaty, a druga w obronie konopi. W pewnym momencie się spotkały, a przywódcy po krótkich negocjacjach stwierdzili, że będą manifestować wspólnie w obronie konopi. To pokazuje, że sztafaż ideologiczny jest drugorzędny wobec potrzeby buntu wśród młodzieży.
Bardzo dziękuje za rozmowę.
Czytasz nas? Podobają Ci się zamieszczane przez nas treści?
Wesprzyj nas swoją wpłatą.
Wpłacając pomagasz budować Crowd Media – wolne media, które patrzą władzy na ręce.
POLUB NAS NA FACEBOOKU
