Donald Tusk, pisząc w zeszłym tygodniu list do europejskich przywódców, oficjalnie zgłosił swój akces do ubiegania się o reelekcję na stanowisko Szefa Rady Europejskiej.
W liście Tusk wyraził zaniepokojenie polityką Donalda Trumpa, zwracając uwagę na niebezpieczeństwa, które stoją przed zjednoczoną Europą. Były polski premier wezwał jednocześnie do solidarności w tej trudnej dla Unii Europejskiej godzinie.
Postawa Tuska nie powinna nikogo dziwić. Pozostając w Brukseli były szef polskiego rządu zapewnia sobie swoisty immunitet i względny spokój. Kto chciałby być ciągany przez komisje śledcze, prokuraturę lub sądy i nękany przez dobrą zmianę jako główny kozioł ofiarny? Zwłaszcza w sytuacji, w której pogarszający się stan budżetu państwa może wymagać podjęcia głośnych działań medialnych, mających na celu odwrócenie uwagi społeczeństwa, zgodnie ze starą rzymską zasadą “chleba i igrzysk”.
Ponadto były premier, wspierany przez niemiecką kanclerz Angelę Merkel, ma realne szanse na reelekcję, czemu zatem miałby sam zrezygnować z ubiegania się o drugą kadencję?
PiS ma w kwestii Tuska twardy orzech do zgryzienia. Premier Beata Szydło, zapytana w zeszłym tygodniu przez dziennikarzy o możliwość poparcia kandydatury Polaka na drugą kadencję, pokazała, że unika tematu jak ognia, odpowiadając ogólnikami i półsłówkami. Szefowa polskiego rządu zasłania się nadchodzącą wizytą Kanclerz Merkel w Warszawie, podczas której obie panie mają rzekomo rozmawiać na temat ewentualnego poparcia dla Tuska.
Co więcej, rzecznik rządu Rafał Bochenek stwierdził, że nie zastanawiał się jeszcze nad udzieleniem byłemu premierowi poparcia na kolejną kadencję. Odpowiedź rzecznika Beaty Szydło to typowy przekaz dnia, któremu trudno jest dać wiarę. Nawet najbardziej zagorzali zwolennicy PiS nie uwierzą, że rząd nie zastanawiał się nad tym, jak postąpić ze swoim największym wrogiem.
Z kolei Jarosław Kaczyński wielokrotnie insynuował, że nie można poprzeć człowieka “wobec którego toczą się jakieś postępowania lub mogą być postawione zarzuty”.
Kaczyński powiedział swego czasu o Tusku, że: “To człowiek, który wedle mojej wiedzy może stanąć w obliczu zarzutów karnych i wedle mojej wiedzy nie chodzi tylko o Smoleńsk”. Tego typu nowomowa to zresztą klasyka w wykonaniu prezesa PiS. Jest to działanie zgodnie ze starą zasadą: “wiem, ale nie powiem”.
Cała sytuacja obrazuje pat, w jakim znalazło się Prawo i Sprawiedliwość. Kaczyński znany jest jako mistrz politycznych szachów, ale zadanie przed nim arcyskomlikowane. Sytuacja wygląda trochę tak, że jak się PiS nie odwróci, dupa zawsze z tyłu.
Warianty, które prezes ma do rozważenia są następujące:
- Poparcie Tuska na kolejną kadencję
Jest to rozwiązanie szalenie ryzykowne, gdyż twardy elektorat PiS niechybnie uzna taki ruch za zdradę. Może się to zakończyć poważnym tąpnięciem w sondażach czy niesnaskami wewnątrz partii.
Opcja ta wydaje się być bardzo mało prawdopodobna. Kaczyński gra zapewne na pokazanie twardego stanowiska na zewnątrz, licząc na to, że problem sam się rozwiąże, czyli że bez wyraźnego wsparcia polskiego rządu Tuskowi uda się wywalczyć kolejną kadencję.
- Brak udzielenia poparcia
Z kolei odmowa udzielenia wsparcia będzie odebrana jako nielogiczna i niezgodna z polską racją stanu przez część wyborców, która zmęczona Platformą odpłynęła w kierunku PiS. Według komentatorów twardy elektorat Prawa i Sprawiedliwości kształtuje się na poziomie 20-25%, a wszystko powyżej tego to nawias ludzi, którzy zmęczyli się PO i szukali nowego otwarcia w polskiej polityce.
Dla osób tych, wychowanych po 89 roku, które nie pamiętają czasów PRL i są euroentuzjastami, brak poparcia dla Tuska będzie się jawił jako wyraz politycznej zemsty, w imię dawnych krzywd, który dodatkowo osłabia pozycję Polski na arenie międzynarodowej.
Nie do przecenienia jest też motyw rycerza na białym koniu. PiS nie popierając Tuska igra z ogniem. Jeżeli były premier zdecydowałby się na powrót do krajowej polityki, mógłby naprawdę sporo namieszać.
Tusk kojarzy się wielu Polakom z czasem prosperity i spokojnych rządów na zasadzie “ciepłej wody w kranie”. W tym wymiarze PiS-owski blitzkrieg jest zupełnym przeciwieństwem platformianych czasów. Nie chodzi tu bynajmniej o afery, układy i układziki, bo nowa władza udowodniła, że nie jest w tym wcale lepsza od poprzedników.
Wielu wyborców może prędzej czy później zatęsknić za świętym spokojem, dlatego w interesie Kaczyńskiego jest trzymać Tuska jak najdalej od polskiej polityki.
Każdy z powyższych wariantów jest ryzykowny i ma swoje wady. Dlatego też, bez względu na decyzję prezesa, Tusk będzie Kaczyńskiemu spędzał sen z powiek…
Czytasz nas? Podobają Ci się zamieszczane przez nas treści?
Wesprzyj nas swoją wpłatą.
Wpłacając pomagasz budować Crowd Media – wolne media, które patrzą władzy na ręce.
POLUB NAS NA FACEBOOKU
