Pierwszy raz po ’89 roku lewica znalazła się na sejmowym aucie. Szukając przyczyn tej porażki, trudno jest mówić o przysłowiowym gwoździu do trumny, raczej o całym ich pudełku. Przyczyn niepowodzenia jest bowiem wiele.
Pierwszy kop w jaja dla zwolenników SLD miał miejsce, gdy Leszek Miller i kierownictwo sojuszu postawiło na Magdalenę Ogórek, jako kandydatkę partii w wyborach prezydenckich 2015. Kampania pani Ogórek było mocno mizerna, a jej zachowanie pozbawiło sympatyków Sojuszu reszty złudzeń co do tego, czy partia ma pomysł na dostosowanie się do zmieniających się realiów politycznych (spoiler alert: nie ma) .
O tym jak nietrafionym wyborem była Magdalena Ogórek świadczy fakt, że obecnie jest ona prowadzącą programu “W tyle wizji” na antenie reżimowej TVP Info.
Następnie przyszedł czas wyborów parlamentarnych. I tu SLD poniosło klęskę, choć broniący sojuszu mówią, że było blisko, że niewiele brakowało. Zasłyszane na mieście przysłowie mówi, że blisko to się liczy dla atomówek. Ostatecznie lista Zjednoczonej Lewicy, współtworzona przez SLD uzyskała w wyborach do sejmu 7,55 %, nie osiągając tym samym wymaganego 8% progu dla list koalicyjnych.
Zaraz po wyborach można było usłyszeć głosy, że wspólny start to błąd, który zabił SLD, że trzeba było startować osobno, wystawiając własną listę. W teorii takie rozwiązanie byłoby dla SLD korzystniejsze, gdyż próg wynosiłby w tym wypadku 5%. Biorąc jednak pod uwagę świetny wynik Barbary Nowackiej, liderki koalicji Zjednoczonej Lewicy, można mieć wątpliwości, czy SLD w pojedynkę przekroczyłoby niższy próg. Obecnie jest do dyskusja czysto akademicka, na zasadzie co by było gdyby. Tym, którzy wskazują na sondaże pragnę przypomnieć, że w przedwyborczym badaniu opinii publicznej Komitet Zjednoczonej Lewicy też miał się znaleźć w Sejmie.
Co spowodowało porażkę wyborczą?
Przede wszystkim brak odnowy jakościowej, pokoleniowej i moralnej. Leszek Miller i Janusz Palikot to osoby z ogromnym elektoratem negatywnym, które swoimi wygłupami w kampanii wyborczej drogo kosztowały SLD i całą listę. Warto przypomnieć oskarżenia rzucane przez Panów pod adresem Nowoczesnej i Ryszarda Petru o finansowaniu partii przez bankierów. Nowoczesna szybko złożyła pozew wyborczy i wygrała proces, a Miller i Palikot zmuszeni byli przeprosić. Jak pokazały późniejsze badania, miał miejsce istotny przepływ wyborców między ZLEW-em a Nowoczesną, na korzyść tej drugiej. Zachowanie Millera i Palikota z pewnością się do tego przyczyniło.
Kolejnym aspektem, który przyczynił się do porażki było za późne postawienie na Barbarę Nowacką, jako twarz wspólnej listy. Niestety w kampanii nie “schowano” Millera i Palikota, którzy pociągnęli lewicę w dół.
Sporny jest tzw. “efekt Zandberga”. Lider Partii Razem udanie wypadł w debatach telewizyjnych w tygodniu wyborczym. W ostatecznym rozrachunku Razem dostało ponad 3 % głosów. Część opinii publicznej jest przekonana, że to właśnie Partia Razem na finiszu odebrała głosy Zjednoczonej Lewicy, pozostawiając ją poza Sejmem. Inni z kolei uważają, że osoby głosujące na Zandberga i tak nie wsparłyby SLD, którą uważają za formację skompromitowaną, a głównym sprawcą porażki ZLEW była Nowoczesna, która skutecznie odebrała lewicy głosy.
Czy SLD wyciągnęło wnioski z porażki? Nie wydaje się. Szefem SLD został Włodzimierz Czarzasty, a Leszek Miller ciągle bryluje w mediach, na kongresach lub spotkaniach SLD. Czarzastego trudno jest uznać za polityka świeżego, który może pociągnąć Sojusz w górę. Jest on długoletnim działaczem lewicy, którego nazwisko przewijało się między innymi w kontekście tzw. “grupy trzymającej władzę”, przy okazji Afery Rywina.
Mimo powyższych niedociągnięć w ostatnich sondażach SLD przekracza próg 5 %, wymagany do powrotu na sejmowe salony. Czy możemy zatem mówić o politycznej reanimacji SLD, czy też są to raczej pośmiertne podrygi tej formacji?
Sondaże wyglądają względnie pozytywne, z uwagi na kilka czynników:
- Brak Lewicy w Sejmie. Na bezrybiu i rak ryba, skoro nie ma partii lewicowych w Sejmie, to oferta SLD wydaje się nawet interesująca.
- Brak ewidentnego lidera na Lewicy pomaga SLD, które samo nie dysponuje charyzmatycznym przywódcą, ale ma znany szyld.
- Mizerna oferta polityczna i programowa środowisk Lewicowych. Obecnie możemy wybierać między SLD, a partią Razem. Też mi wybór…
Wygląda na to, że reanimacja SLD to proces pozorny, chwilowy. Jeżeli Robert Biedroń, który obecnie szefuje w Słupsku, zdecyduje się na powrót do ogólnopolskiej polityki, Sojusz będzie miał problem. Biedroń jest znany i lubiany, a w rankingach zaufania plasuje się wysoko. Wątpliwe jest, by zdecydował się współpracować z Sojuszem, raczej będzie z nim konkurował. Podobnie sytuacja ma się z Barbarą Nowacką, która buduje obecnie nowe stowarzyszenie. Nowacka również postrzegana jest jako potencjalny lider opozycji, a co za tym idzie jest naturalnym kandydatem na lidera lewicy.
Jeżeli powstanie na lewicy ciekawa alternatywa programowa, z charyzmatycznym liderem, to wyborcy niechybnie odpłyną od SLD. Sojusz jest w oczach Polaków formacją mocno skompromitowaną, która uzyskuje poparcie – na zasadzie “z braku laku”. Ludzie o poglądach lewicowych wolą SLD niż radykalne RAZEM. Do czasu. Ewentualna porażka w wyborach samorządowych oznaczać będzie niechybny koniec tej formacji…
Czytasz nas? Podobają Ci się zamieszczane przez nas treści?
Wesprzyj nas swoją wpłatą.
Wpłacając pomagasz budować Crowd Media – wolne media, które patrzą władzy na ręce.
POLUB NAS NA FACEBOOKU
